Naamloos document

In Memoriam Wesley de Groot

Geplaatst op: 05/03/2011 door Yos

Overlijden
Al enige tijd trokken er donkere wolken vanuit de horizon hierheen. Maar als de bliksem dan ineens inslaat, is de schrik ongeëvenaard. Een overlijden dat even pijnlijk als onvermijdelijk is. Vervreemdend in al zijn wezenlijkheid, nu de donzige schim van de wonderlijke persoonlijkheid die hij was ineens is weggevallen. Het laatste stukje, een strohalm waaraan velen ongetwijfeld graag nog lang hadden vastgehouden.
Tot die mensen behoor ik.

Kanker
Tussen neus en lippen door glipte er een vreselijk ding in zijn lichaam. Op dezelfde manier vertelde hij me over dat beest onderhuids. Dat was vlak na de zomer, een voorronde van zijn geesteskindje Vers stond ons te wachten. Achterin de BG-22-24 hing hij bij mij, mijn microfoon en de draaitafel. Hij stak een peuk op, inhaleerde en kuchte. Ik mompelde iets over een kwalijke gewoonte, terwijl hij botweg stelde: ‘Kanker!’ Mijn gegniffel was twijfelend, waarop hij toevoegde: ‘Serieus man.’
Daarna probeerde hij mijn schrik te sussen en gooide medische termen in de strijd. Een jargon dat mijn volgzaamheid liet verdwalen – meer uit angst dan uit desinteresse ontloop ik confrontaties met ziekenhuizen en aanverwante gesprekken. Waaraan ik me vasthield, was het percentage dat kans op genezing uitdrukte. Dat percentage was hoog.

Behandeling
" Maak je geen zorgen" zei hij, "het komt goed".
Natuurlijk deed ik dat toch, me zorgen maken. En hij werd kaal. Viel af. Liet ergens zijn krachtige schouders achter en schreeuwde op feestjes in mijn oor met een volume dat zelfs over enkele centimeters de herrie nauwelijks kon overstemmen.
Daarna herinner ik me Koninginnedag. De Zoltanische kater die achter mij aan kroop richting station, hield net als ik een tussenstop bij poppodium de Meester. Daar stond buiten een oude bank voor de deur omdat onze vrienden van Drumpatroon er een feestje gaven. Om wijlen koningin Wilhelmina symbolisch te High Fiven was ook hij terplekke. Hij vertelde dat de behandeling niet aansloeg als gepland. Dat er iets tussen zijn sleutelbeen en zijn keel zat dat kleiner zou moeten worden, maar nagenoeg even groot bleef. Een tumor die zich van behandeling niets aan leek te trekken.
Er zouden andere maatregelen komen. Wat daar precies van is gebeurd, weet ik niet. Wel herinner ik me een berichtenwisseling in het weekend na de laatste Love Parade in Duisburg. Hij mailde me een lijst e-mailadressen waar ik mijn reportage over het mislukte evenement kon proberen te slijten. Hij geloofde oprecht in mijn schrijfsels. Vanuit zijn meedenken sloeg de correspondentie uiteraard over naar zijn gezondheid. Hij vertelde daarin dat hij eind augustus voor vier weken het ziekenhuis in zou gaan voor een stamceltransplantatie. Ik mailde terug dat ik niet wist wat dat precies inhield en dat de Googleresultaten antwoorden gaven in taal die mijn begrip niet bereikte. Geduldig zette hij de procedure uiteen, afsluitend met de woorden: “Spannende tijden zijn het voor ons allemaal Yos, maar zo makkelijk krijgen ze er ons niet onder”.
Rond eind september kwam er een e-mail die een grote berg hoop (verdeeld over heel veel mensen) in een keer opblies. De vier weken AMC waren niet door gegaan omdat de medici geen mogelijkheden tot genezing meer zagen.

Cultfiguur
Daarna volgde een verwarrende tijd met veel festivals, evenementen en andere plekken waar de energieke, Almeerse scene voor populaire cultuur kwam. Ook hij liet zich gewoon zien. Sterk en rustig. Waar ikzelf moeite heb met mijn sterfelijkheid (het besef beklemt me als een veel te krappe broek die in jeukend wasmiddel gereinigd is), droeg hij zijn opdringerige eindigheid vrij comfortabel met zich mee. In ieder geval weerhield het hem er niet van om waar mogelijk zijn pad te blijven volgen en zichzelf te zijn.
Misschien is dat ook wel het mooiste aan deze bijzondere man: hij was zichzelf. Drijvend door allerlei sociale groepen dwong hij overal respect af zonder dat hij zichzelf hoefde te bewijzen. Hij deed wat hij deed en wat hij deed maakte indruk. Zo leerde ik hem in ieder geval kennen, in de tijd dat het regionale muziekplatform 3VOOR12/Flevoland in de lucht ging. Hij was recensent van de eerste lichting die niet alleen gedreven schreef, maar zich ook ontpopte als getalenteerd fotograaf en het eerste gezicht werd van de recensentenclub. Muzikanten, deejays en publiek herkenden hem en voorzagen in interessante feitjes en nieuwtjes.
Toch was dat voor hem geen makkelijke tijd. Hij heeft behoorlijk met zichzelf geworsteld om uiteindelijk te besluiten dat hij, zoals hij het later zelf ongeveer zei, niet geschikt was voor het gevang van de consumptiemaatschappij, vastgeroest in een structuur van opstaan,werken, eten en slapen. Hij hervond zichzelf, brak uit en koos voor een avontuurlijker pad. Helaas heeft hij niet genoeg tijd gekregen om zijn fraaie werk als schilder, muziekliefhebber en cultfiguur voort te zetten.

Familieman
Om niet te beginnen over zijn plaats als vader, echtgenoot, familielid of goede vriend. Vast staat in ieder geval dat hij met zijn aanwezigheid, zijn kennis en zijn kunst veel heeft achter gelaten. Iets dat niet alleen voor de nabestaanden, maar ook voor de jonge stad Almere van belang is. Almere lost a soldier.

Redacteur
Hoe goed ik hem zelf precies kende, weet ik niet. In onze tijd bij 3VOOR12/Flevoland ontmoetten we elkaar en sindsdien hebben we veel van elkaar geleerd. Alsof onze gedeelde aanwezigheid in de redactie voor beide een aanwinst was. Ook na zijn vertrek (hij begon voor zichzelf als schilder en liet de recensies de boel) bleven we elkaar lachend tegen komen. Met muziek als aanknopingspunt kwamen er allerlei iconen en genres voorbij, van soul tot hiphop, grunge en rock: ‘Van Bobby Womack moet je alles hebben; al zijn shit is vet.’
Maar ook de niet altijd even legale promotieactiviteiten waren onvergetelijk. Net als het uitvoerig verslaan van bevrijdingsfestival en, natuurlijk, de filmpjes die we hebben opgenomen (onder andere met Supermannen en DRT).
Ook kwam Wes een enkele keer eens aanwaaien bij Een Blok aan je Been. Meestal was zijn bijdrage on air beperkt (hij hoefde niet zo nodig, die penisdrang liet hij over aan anderen), maar zodra de platen over de ether pompte, was hij een vis in het water. Daar vertelde hij ooit over een kinderboek dat hij wilde maken over een kip die gouden eieren legde – hij toverde er met een brede glimlach een boek bij uit zijn rugtas: Hoe schrijf ik een kinderboek?. Ik ben benieuwd of hij daar ooit nog aan begonnen is…

Avonturen
In een vrij korte tijd heb ik behoorlijk wat avonturen met hem beleefd. Ik denk dat ik dat niet als enige kan zeggen. Dat en zijn nalatenschap zijn alleen al redenen genoeg om zeker te weten dat hij nooit in de vergetelheid belandt. Het is onvoorstelbaar hoe zijn aanwezigheid een leven kon verrijken. Voor mij betekende hij dat als we samen in een popzaal stonden, glimlachend ergens halverwege de zaal. Misschien waren hij en ik wel de meest toegewijde en loyale aanhangers van The Freaking Hotdox. Zijn oordeel kon samenvatten in een glimlach en een twinkeling in zijn ogen (bij de Hotdox, bijvoorbeeld) of met een veelzeggende knipoog (bijvoorbeeld in het geval van The Wrong Jeremies, waarvan we overeenkwamen dat het niet briljant was, terwijl we stonden te schuilen onder een parasol tijdens de Popronde – pilsje in de linkerhand, joint in de rechter). Maar ook zijn alternatieve verklaring voor de bivakmuts (als een vrouw drie dagen op bivak is geweest, trek je haar schaamlippen uit elkaar als een kaastosti) en natuurlijk onze legendarische petjesgeschiedenis uit “de Annoos” (uit ongenoegen over de kwaliteit van die tent, koos hij ervoor Anno consequent verkeerd uit te spreken), waarbij we er samen uit werden gegooid omdat hij de uitsmijter provoceerde met zijn petje. Buigen deed hij niet, zeker niet voor een onwetende bouncer.

Schilder
Ongetwijfeld ben ik niet de enige met veel mooie herinneringen aan deze bijzondere man. Hoewel dit verlies onbeschrijflijk groot is, hoop ik dat alle dierbaren, familieleden, vrienden en kennissen enigszins troost kunnen putten uit de talloze herinneringen die er achter blijven. En voor mezelf geldt dat ik nog regelmatig aan hem zal denken, vooral als ik in de donkere ogen van Frank Zappa kijk. Niet voor niets mijn favoriet uit zijn indrukwekkende kunstcollectie. Als ik me niet vergis, zullen zijn laatste doeken eind van de maand worden geveild. Een artistieke tip voor elke Almeerder die om zijn stad geeft. Want Wes mag verdomme niet onopgemerkt blijven!